ေအးခ်မ္းတဲ့ ျမိဳ႔ေလးတစ္ျမိဳ႔မွာ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး အရမ္းခ်စ္ၾကတဲ့
ခ်စ္သူႏွစ္ဦးရွိတယ္။ သူတို႔ဟာ အျမဲမခြါ တစ္တဲြတဲြပဲ ေန႔တိုင္း
ပင္လယ္ေဘးကို သြားျပီး ေနထြက္၊ ေန၀င္ခ်ိန္ကို သြားၾကည့္ၾကတယ္။ သူတို႔က
ျမင္သူတကာ အားက်တဲ့ စံုတဲြေလးပါ။
ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔မွာ မေတာ္တဆ ကားတိုက္မႈေၾကာင့္ ေကာင္မေလး အျပင္းအထန္
ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရျပီး ေမ့ေမွ်ာသြားခဲ့တယ္။ အိပ္ရာထဲမွာပဲ ျငိမ္သက္စြာ
လဲေလ်ာင္းေနရတယ္။ ေန႔ဖက္ဆိုရင္ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးနားမွာေနျပီး
သူ႔နာမည္ကို တတြတ္တြတ္ ရြတ္ေခၚတယ္။ ညဖက္ဆိုရင္ ဘုရားေက်ာင္းသြားျပီး
ေကာင္မေလး က်န္းမာလာေစဖို႔ ဘုရားသခင္ထံ ဆုေတာင္းတယ္။ အခ်ိန္ေတြ တေျဖးေျဖး
ကုန္လြန္သြားခဲ့ျပီး ေကာင္ေလးခမ်ာ ငုိရလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတြေတာင္
ခမ္းလုနီးေနျပီ။ ေကာင္မေလးက ေမ့ေမွ်ာေနဆဲပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေကာင္ေလး
လက္မေလွ်ာ့ခဲ့ဘူး။ ဘုရားသခင္ထံ ဆုေတာင္းျမဲ ဆုေတာင္းတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ညမွာ ဘုရားသခင္က ေကာင္ေလးရဲ႔ မေလွ်ာ့တဲ့ ဇဲြနဲ႔
ေကာင္မေလးအေပၚထားတဲ့ ေမတၱာတရားေၾကာင့္ သူ႔အေပၚ သနားသက္၀င္ျပီး
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တစ္ခုေပးလိုက္တယ္။ ဘုရားသခင္က ေကာင္ေလးကို " ေကာင္မေလးရဲ႔
အသက္ကို ကိုယ့္ဘ၀နဲ႔ လွဲလွယ္ႏိုင္မလား" လို႔ ေမးတယ္။ ေကာင္ေလးက
ေတြေ၀မေနဘဲ လဲွလွယ္ႏိုင္ေၾကာင္း ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျဖတယ္။
"ဒါဆိုေကာင္းျပီ။ ေကာင္မေလး အျမန္ႏႈိးလာဖို႔ အသင္ ပုစဥ္းဘ၀နဲ႔
သံုးႏွစ္အသြင္ေျပာင္းရမယ္။ သေဘာတူႏိုင္လား" လို႔ ဘုရားသခင္က ေမးျပန္တယ္။
ေကာင္ေလးက မဆိုင္းမတြဘဲ သေဘာတူေၾကာင္း ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
မိုးလင္းတာနဲ႔ ေကာင္ေလးဟာ ပုစဥ္းတစ္ေကာင္ အသြင္ေျပာင္းသြားခဲ့တယ္။
ပုစဥ္းေလးက ေဆးရံုဖက္ကို အလွ်င္အျမန္ ပ်ံလာတယ္။ လူနာခန္းထဲ ၀င္ၾကည့္ေတာ့
ေကာင္မေလးက ႏိႈးေနျပီး ဆရာ၀န္တစ္ဦးနဲ႔ စကားေျပာေနတာကို ေတြ႔တယ္။
သူတို႔ေျပာေနတာေတြကို ပုစဥ္းက မၾကားရဘူး။ တစ္ပတ္၊ ႏွစ္ပတ္ေနေတာ့
ေကာင္မေလး က်န္းမာလာျပီး ေဆးရံုက ဆင္းခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမေပ်ာ္ဘူး။
ေနရာအႏွံ႔ ေကာင္ေလးကို လိုက္စံုစမ္းတယ္၊ လိုက္ရွာတယ္။ ေကာင္ေလး
ဘယ္ေပ်ာက္သြားမွန္း ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး။ ေကာင္ေလးက ပုစဥ္းအသြင္နဲ႔
ေကာင္မေလးေဘးမွာ ရစ္၀ဲ ပံ်သန္းေနေပမဲ့ ေကာင္မေလးကို သူေခၚလို႔ မရဘူး။
ေပြ႔ဖက္လို႔ မရဘူး။ ေကာင္မေလးကိုပဲ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့ရတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေႏြရက္ေတြ တေျဖးေျဖး ကုန္လြန္ျပီး ေဆာင္းဦးကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။
ေဆာင္းေလညင္းေတြေၾကာင့္ သစ္ရြက္ေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေၾကြကုန္တယ္။ ပုစဥ္း
ဒီေနရာက ခြာရေတာ့မယ္။ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္အျဖင့္ ေကာင္မေလးရဲ႔
ပုခံုးထက္နားကို သူအရဲစြန္႔ျပီး သြားနားလိုက္တယ္။ ႏူးညံ့တဲ့ ေတာင္ပံနဲ႔
ေကာင္မေလးရဲ႔ ပါးျပင္ကို ထိလိုက္တယ္။ ေသးငယ္တဲ့ ပါးစပ္နဲ႔ ေကာင္မေလးရဲ႔
ပုခံုးသားကို ႐ႈိက္နမ္းလိုက္တယ္။ ေကာင္မေလး သတိမထားမိခင္မွာ သူတိတ္တဆိတ္
ထပံ်လာခဲ့တယ္။
မ်က္စိတမွိတ္အတြင္းမွာပဲ ေႏြဦးရာသီကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေႏြေရာက္တာနဲ႔
ခ်က္ခ်င္းပဲ ပုစဥ္းဟာ ေကာင္မေလးနားကို အေရာက္ပ်ံသန္းလာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့
သူရင္းႏွီးတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႔ေဘးမွာ ခန္႔ညားတဲ့ သူစိမ္းေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို
သူ ေတြ႔လိုက္ေတာ့ ပ်ံသန္းေနတဲ့ သူ႔ေတာင္ပံေတြ ေလဟာနယ္ တ၀က္တပ်က္မွာ
အရပ္တန္႔ခံလိုက္ရတယ္။
လူေတြက ေကာင္မေလး ကားတိုက္ခံရတာ ဒဏ္ရာေတြ ဘယ္ေလာက္ ျပင္းထန္ေၾကာင္း၊
ဒဏ္ရာေတြကို ကုသေပးတဲ့ ဆရာ၀န္ဟာ ေကာင္မေလးအေပၚ ဘယ္ေလာက္ ဂ႐ုစိုက္ေၾကာင္း၊
သူတို႔ရဲ႔ အခ်စ္ေတြက စံတင္ထိုက္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေကာင္မေလး ဘ၀က အရင္လို
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ ေနျပီျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာသံေတြကို
ပုစဥ္းၾကားလိုက္ရတယ္။ ပုစဥ္း ရင္ကဲြရျပန္တယ္။ ဆရာ၀န္ေကာင္ေလးနဲ႔
ေကာင္မေလး ပင္လယ္ေဘးသြားျပီး ေန၀င္၊ ေနထြက္ၾကည့္တာကို သူအျမဲေတြ႔ေနရေပမဲ့
တစ္ခါတေလ ေကာင္မေလးရဲ႔ ပုခံုးထက္မွာ ခဏသြားနားတာကလဲြလို႔ သူဘာမွ
မတတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ပုစဥ္းေလးဟာ ရင္ထဲက ေ၀ဒနာေတြကို ၾကိတ္မွိတ္ခံစားရင္ ဒီႏွစ္ေႏြဟာ
ခါတိုင္းေႏြထက္ ပိုရွည္လွ်ားေနတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ ေကာင္မေလးနားမွာ
ရစ္၀ဲပ်ံသန္းဖို႔လည္း သူမွာ ခြန္အားေတြ ဆုတ္ေလ်ာ့ေနတယ္။
ဆရာ၀န္ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးရဲ႔ တီးတိုးစကားေျပာသံနဲ႔ ရယ္သံေတြက သူ႔ကို
အသက္႐ႈက်ပ္ေစတယ္။
သံုးႏွစ္ေျမာက္ ေႏြရာသီမွာေတာ့ ပုစဥ္းဟာ ေကာင္မေလးကို ခဏခဏ
သြားမၾကည့္ေတာ့ဘူး။ သူနားေနက် ေကာင္မေလးရဲ႔ ပုခံုးကို ဆရာ၀န္ေကာင္ေလးက
တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ေပြ႔ဖက္ထားတယ္။ သူ႔ေတာင္ပံနဲ႔ ထိေနက် ေကာင္မေလးရဲ႔
ပါးျပင္ဟာလည္း ဆရာ၀န္ေကာင္ေလးက တယုတယနမ္းေနတယ္။ ပုစဥ္းရင္ကဲြတစ္ေကာင္က
သူ႔တို႔ေဘးမွာ ရစ္၀ဲေနတယ္ဆိုတာကို ခ်စ္တင္းေႏွာျပီး ၾကည္ႏႈးေနတဲ့
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ သတိထားမိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေကာင္မေလးကလည္း အတိတ္ဆိုတာကို
လံုး၀ သတိေမ့သြားခဲ့ျပီေလ။
သတ္မွတ္ထားတဲ့ (၃)ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကိုေရာက္ဖို႔ တစ္ရက္အလိုမွာ
ေကာင္မေလးနဲ႔ ဆရာ၀န္ေကာင္ေလးတို႔ လက္ထပ္လိုက္ၾကတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းထဲ
သူပ်ံ၀င္ျပီး ေကာင္မေလးရဲ႔ ပုခံုးထက္မွာ နားလိုက္တယ္။ ေကာင္မေလးနဲ႔
ဆရာ၀န္ေကာင္ေလးရဲ႔ ဘုရားသခင္ထံ သစၥာခံယူေနတဲ့ အသံကို သူၾကားလိုက္တယ္။
ဆရာ၀န္ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးရဲ႔ လက္ကို လက္ထပ္လက္စြပ္ စြပ္ေပးျပီး
နမ္းလိုက္တာကို သူေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ သူ႔ပါးျပင္ငယ္ေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြ
စီးက်လာခဲ့တယ္။
"အသင္ ေနာင္တရျပီလား" ဘုရားသခင္က ပုစဥ္းကို ေမးတယ္။
"ေနာင္တ လံုး၀မရပါဘူး" မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ရင္း သူျပန္ေျဖတယ္။
"မနက္ျဖန္ဆို လူ႔ဘ၀အသြင္ ေျပာင္းလို႔ရျပီ" ဘုရားသခင္က ေျပာေတာ့ ပုစဥ္းက
ေခါင္းခါျပီး "ပုစဥ္းအျဖစ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တစ္သက္လံုး ေနပါရေစေတာ့။
တစ္ခ်ဳိ႔ကံတရားက လက္လြတ္ဆံုး႐ံႈးဖို႔ စီရင္လာျပီးသားပါ။ တစ္ခ်ဳိ႔ဖူးစာက
ေပါင္းစပ္ဖို႔ ကံပါမလာခဲ့ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္တာ ရယူပုိင္ဆိုင္မွ
မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ရယူပိုင္ဆိုင္ျပီးရင္ေတာ့
ေကာင္းေကာင္း တန္ဖိုးထား ခ်စ္တတ္ရမယ္"
သင့္ရဲ႕ ပုခံုးေပၚမွာေရာ ပုစဥ္းေလးတစ္ေကာင္ နားခဲ့ဖူးသလား....?
သင္ေကာ ပုစဥ္းေလးတစ္ေကာင္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသလား......?
ရယူပုိင္ဆုိင္ျခင္းမပါတဲ့ ေပးဆပ္ျခင္းသက္သက္ အခ်စ္မ်ိဳးနဲ႔ ခ်စ္ခဲ႔ျပီး ခြင့္လြတ္နားလည္ျခင္းနဲ႔
ခ်စ္ရသူကို စြန္႔လြတ္ခဲ႔ပါတယ္။ေကာင္မေလးကေတာ့ ေကာင္ေလးခ်စ္သူရဲ႕သူမအေပၚထားတဲ့
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ အစစ္အမွန္ကို မသိလိုက္ရွာပါဘူး။ဒါေၾကာင့္ လူတိုင္းခ်စ္သူနဲ႔ ကင္းကြာရျခင္းဒုကၡမွ
ကင္းေ၀းျပီး ခ်စ္သူတိုင္း ညားၾကပါေစ………….။
သတၱိရွိသူ
ေက်ာင္းေနစဥ္မွာပဲ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္သာသနာျပဳဆရာ ေဒါက္တာခ်ားလ္နီးေဂါလ္က သူ႔ကို ပညာသင္ေပးဖုိ႔ အေမရိကန္ျပည္သို႔ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့ပါတယ္။အေမရိကန္ျပည္ကို ပညာသင္သြားရတဲ့ခ်ိန္က သူ႔အသက္ဟာ (၁၄)ႏွစ္ပဲရွိေသးတယ္။(၁၄)ႏွစ္သားနဲ႔တုိင္းတစ္ပါးကို စြန္႔စားသြားရဲတဲ့ သူ႔သတၱိဟာ ခ်ီးက်ဴးစရာပါပဲ။
ေက်းဇူးတရားသိတတ္သူ
အေမရိကန္ႏုိင္ငံမွာ သူဟာ ေဒါက္တာနီးေဂါလ္ရဲ့အေဒၚ အပ်ိဳၾကီးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အိမ္မွာေနျပီး ေက်ာင္းတက္ရပါတယ္။ျခံထဲမွာ ႏြားနုိ႔ညစ္၊ ျမင္းလွည္းနဲ႔ႏြားနုိ႔ပုိ႔ရင္း အပ်ိဳၾကီးႏွစ္ေယာက္ကို အလုိက္တသိ ကူညီမွဳေတြေပးခဲ့ပါတယ္။
မ်ိဳးႏြယ္ကိုေစာင့္ထိန္းသူ
ေဒါက္တာ ဆာ စံစီဖုိးဟာ ၁၈၉၄-ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ၁၈၉၅-ခုႏွစ္မွာေတာ့ ေနာ္ေအမီလူနီနဲ႔လက္ထပ္ျပီး သားသမီး(၇)ေယာက္ထြန္းကားခဲ့ပါတယ္။ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္မွာ တုိင္းတစ္ပါးသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ျပီးဘဲြ႔ရသည္အထိ ေနထုိင္ခဲ့ရေပမယ့္ တုိင္းတစ္ပါးသူ ၾကင္ဖက္ကိုမရွာ၊ ကိုယ့္ႏုိင္ငံကိုျပန္လာျပီး ကရင္အမ်ိဳးသားခ်င္းသာ အိမ္ေထာင္ဘက္ျပဳခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ႕ ၀ံသာႏုရကၡိတတရားဟာလည္း အတုယူစရာေကာင္းလွပါတယ္။
အမ်ိဳးသားေရးတာ၀န္ ေက်ပြန္သူ
ေဒါက္တာ ဆာ စံစီဖုိးဟာ အေမရိကန္ျပည္က ျပန္လာျပီးေနာက္ ပုသိမ္မွာ (၅)ႏွစ္၊ ေက်ာက္ဆည္မွာ(၁)ႏွစ္၊ ေျမာင္းျမမွာ (၄)လၾကာ အစုိးရဆရာ၀န္ဘ၀နဲ႔ ႏုိင္ငံတာ၀န္ေက်ပြန္ခဲ့သလုိ ၁၉၂၅-ခုႏွစ္မွာ ေဒါကလူ အသင္းၾကီးရဲ႕ ဥကၠ႒အျဖစ္နဲ႔ အမ်ိဳးသားတာ၀န္ကို ယူခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၂၈-ခုႏွစ္မွာေတာ့ ကရင္အမ်ိဳးသားေတြရဲ႕ရယူပိုင္ခြင့္ကို Burma and The Karen အမည္ရွိစာအုပ္နဲ႔ ေရးသားေဖၚထုတ္ခဲ့ပါတယ္။
ျငိမ္းခ်မ္းေရးကိုလုိလားသူ
သူဟာ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ အဓိကက်တဲ့ အခ်က္ျဖစ္တဲ့ ကရင္-ဗမာခ်စ္ၾကည္ေရးကို ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္သန္းထြန္းတုိ႔နဲ႔အတူ လက္တြဲေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။
ဂုဏ္ျပဳထုိက္သူ
လူ႔က်င့္၀တ္ပ်က္ျပားျပီး လူမဆန္သူေတြကို ကဲ့ရဲ႕ရွဳတ္ခ်တတ္ၾကသလုိ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳထုိက္သူကိုလည္း ဂုဏ္ျပဳတတ္တာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ ဓမၼတာျဖစ္ပါတယ္။ေဒါက္တာ စံစီဖုိးဟာ သူ႕ရဲ႕ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳထုိက္တဲ့ စြမ္းေဆာင္ရည္ေတြေၾကာင့္ ပထမကမၻာစစ္ကာလမွာ C.B.E ဘြဲ႔တံဆိပ္၊ ၁၉၃၄-ခုႏွစ္မွာ ဆာဘြဲ႔တုိ႔ကို ခ်ီးျမင့္ျခင္းခံခဲ့ရပါတယ္။
ေဒါက္တာ ဆာ စံစီဖုိးဟာ ၁၉၄၆-ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ(၁၇)ရက္ေန႔မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ အခုဆုိရင္ သူကြယ္လြန္ခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း(၆၀)ေက်ာ္ျပီျဖစ္ေပမယ့္ သူ႔ရဲ့ ဇြဲ၊သတၱိ၊ ၀ံသာႏုရကၡတတရား၊ အမ်ိဴးသားေရးတာ၀န္ေက်ပြန္မွဳေတြဟာ အားက်အတုယူစရာအေကာင္းဆံုး စံႏွဳန္းေတြအျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ အပါအ၀င္ ကရင္ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြၾကားမွာ ထာ၀ရတည္ရွိေနမယ္လုိ႔ ယံုၾကည္မိပါတယ္။