အသက္အရြယ္က တြန္းပို႔ေသာ္လည္း အေတြးအေခၚ အေျမာ္အျမင္ လုပ္ငန္းပိုင္းဆုိင္ရာ တာ၀န္ကား လူၾကီးႏွင့္အညီ ရွိခ်င္မွ ရွိေပမည္။ ယေန႔လူငယ္ေမာင္မယ္မ်ားသည္လည္း အနာဂတ္ကို ပိုင္ဆုိင္ထားသူပီပီ အနာဂတ္လွပေရးဟူေသာ တာ၀န္ၾကီးတစ္ရပ္ကို တာ၀န္သိသူအဖုိ႔ ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ၾကရမည္ျဖစ္သည္။
တာ၀န္မသိသူကား အပူအပင္ကင္းျပီး ေရွ႕ဆက္လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို ဘယ္လုိအေကာင္အထည္ေဖာ္ရမွန္းမသိသည့္အျပင္ အျခားသူမ်ား ၀န္ေဆာင္ေနသည္ကို ေတြ႔ေသာ္ျငားလည္း သူႏွင့္မဆုိင္သလုိ ေဘးကေန ေႏွာင့္ယွက္ေနတတ္ေသးသည္။
လူငယ္ ဟူသည္ အေတြးအေခၚအေျမာ္မျမင္ပိုင္းဆုိင္ရာ အၿမဲတမ္း ရွင္သန္ထက္ျမက္ေနရမည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ၾကီးမားသူ ျဖစ္ရမည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ အသက္ရွင္ေနထုိင္သူ ျဖစ္ရမည္။ ခံယူခ်က္ျဖင့္ အလုပ္လုပ္သူ ျဖစ္ရမည္။ သူမ်ားမလုပ္ႏုိင္သည့္အရာတစ္ခုကို လုပ္ႏုိင္ေအာင္ ေခါင္းထဲအၿမဲရွိရမည္။ ေနာက္လုိက္ေကာင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေလ့က်င့္၊ ခံယူထားရမည္။ သို႔မွသာ ယေန႔လူငယ္ ေနာင္၀ယ္လူၾကီး ဆုိသည့္စကားႏွင့္ ကုိက္ညီမည္ျဖစ္သည္။
တာ၀န္ ဟူသည္ ေဆာင္ရြက္ရမည့္ကိစၥပင္ျဖစ္သည္။ မိဘဘုိးဘြားမ်ားသည္ ေနာင္လာေနာက္သားမ်ားအတြက္ မ်က္ႏွာမငယ္ရေအာင္၊ သူတစ္ပါး အထင္ေသးအျမင္ေသးမခံရေအာင္၊ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးအျဖစ္ လူေရွ႕သူေရွ႕တြင္ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားႏုိင္ေအာင္ အေမြအႏွစ္မ်ား ထားရစ္ခဲ့ရပါသည္။ တစ္နည္းဆုိရေသာ္ လက္ဆင့္ကမ္းတာ၀န္ေပးခဲ့ပါသည္။
၄င္းလက္ဆင့္ကမ္းခဲ့ေသာ တာ၀န္၊ ထားရစ္ခဲ့ေသာအေမြအႏွစ္မ်ားသည္ အျခားမဟုတ္၊ ကရင္အမ်ဳိးသားယဥ္ေက်းမႈ ငါးရပ္ပင္ျဖစ္သည္။ ယဥ္ေက်းမႈ ဟူသည္ကား အတုိခ်ဳံးအားျဖင့္ နားလည္ေအာင္ စကား၊ စာေပ၊ ရုိးရာဓေလ့၊ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈ၊ အတီးအမႈတ္ (အႏုသုခုမ) စသည္တုိ႔သာ ျဖစ္သည္။ အဆုိပါ ယဥ္ေက်းမႈငါးရပ္သည္ အေတြးဆန္႔ထုတ္ၾကည့္မိလွ်င္ ေရးျပမကုန္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ က်ယ္၀န္းလွပါသည္။ ေပ့ါေပါ့တန္တန္ေတြးသူအဖုိ႔ကား ေရးျပစရာမဆုိထားႏွင့္၊ ေျပာျပစရာေတာင္ ရွိမည္မဟုတ္ေခ်။ ယဥ္ေက်းမႈ ငါးရပ္၏အတိမ္အနက္ကို လူငယ္တုိင္း ေလ့လာသိထားသင့္သည္။ ထိန္းသိမ္းရမည့္တာ၀န္လည္း ရွိသည္။
အေရးၾကီးဆုံးအခ်က္ကား စကားျဖစ္သည္။ စကားသည္ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး၏သက္ေသျဖစ္သည္။ မိမိဘာသာစကားကို ေျပာျခင္းအားျဖင့္ ယဥ္ေက်းမႈကုိ ထိန္းသိမ္းရာေရာက္သည္။ မိမိေျပာေနသည့္ဘာသာစကားကုိ အျခားလူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးက ၾကားသည္ရွိေသာ္ ဤလူမ်ဳိး ဘာလူမ်ဳိးလဲဟု မေမးသည့္တုိင္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ရွိမည္ေသခ်ာသည္။ အကယ္၍ ေမးလာခဲ့လွ်င္လည္း မိမိဘာသာစကား၏ရင္းျမစ္မသိထားလွ်င္ အဘယ္သုိ႔ေျဖမည္နည္း။ ဘာႏွင့္ သက္ေသျပမည္နည္း။ သက္ေသမျပႏုိင္လွ်င္ မိမိအဖုိ႔ ဘယ္လုိမွမခံစားရေသာ္လည္း မိမိလူမ်ဳိး၏ဂုဏ္ကုိ ေနရင္းထုိင္ရင္းပင္ ညွဳိးႏြမ္းေစသည္။ အဲသည္လုိအခ်ိန္မ်ဳိး၌ မိမိသည္ လူငယ္တာ၀န္ေက်ရဲ႕လာဟု ျပန္သတိရဖုိ႔လုိပါသည္။
+ Read more
စကားသည္ လူတုိင္းအတြက္ မရွိမျဖစ္ ေရွ႕ေျပးေပါင္းကူးတံတား ျဖစ္သည္။ ယေန႔ ကမၻာသုံးစကားသည္ အဂၤလိပ္စကားျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္လုိေျပာႏုိင္လွ်င္ မ်က္ႏွာပြင့္သလုိေတာ့ရွိသည္။ ႏုိင္ငံတကာႏွင့္လည္း ဆက္ဆံရလြယ္ကူသည္။ သုိ႔ေသာ္ အဂၤလိပ္လုိေျပာတတ္ၿပီး မိမိ၏မိခင္ဘာသာစကားကုိ မတတ္လွ်င္လည္း ဆားမပါေသာဟင္းႏွင့္တူသည္။ မည္သည့္ဘာသာစကားမဆုိ တတ္ထားဖုိ႔လုိသလုိ မိခင္ဘာသာစကားကုိလည္း ေမ့မထားအပ္ေပ။ မိမိဘာသာစကားကုိ ေမ့ထားျခင္းအားျဖင့္ မိမိလူမ်ဳိးတုန္းေအာင္ လုပ္တာႏွင့္အတူတူပင္။ အဲသည္လုိလုပ္ရပ္မ်ဳိးသည္ တာ၀န္မဲ့သူတုိ႔၏လုပ္ရပ္ပင္ျဖစ္သည္။
လူငယ္ႏွင့္ ဘာသာစကား/စကား၏အေရးပါပုံကို သုံးသပ္ၿပီးေနာက္ စာေပ၏အေရးပါပုံသည္လည္း ထုိနည္းႏွင္ႏွင္။ စာေပသည္ စကား၏ကြင္းဆက္ျဖစ္သည္။ စကားႏွင့္စာေပ၊ စာေပႏွင့္စကားသည္ ခြဲျခားလုိ႔မရေပ။ ေန႔စဥ္ သြားလာလႈပ္ရွားေျပာေနေသာစကားသည္ စာေပျဖင့္ ေရးမွတ္ၾကသည္။ ဒါေၾကာင့္ စာေပသည္လည္း စကားသာျဖစ္သည္။ ဘာသာစကားမေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ စာသေကၤတျဖင့္ မွတ္သားၾကသည္။ အဲသည္ စာသေကၤတသည္ ႏွစ္ေပါင္းၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် စာေပပညာေရး ဟူေသာ ေ၀ါဟာရတစ္ခု ျဖစ္လာသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ စာေပအေရးအသားအတတ္ပညာသည္ လူသားေတြအတြက္ မရွိမျဖစ္ အေရးပါအရာေရာက္စြမ္းအားရွင္
လက္နက္တစ္ခု ျဖစ္သည္။
ကမၻာ့ ႏုိင္ငံအသီးသီးက သူ႔ထက္ငါ တုိးတက္ေအာင္ စာေပ သုိ႔မဟုတ္ ပညာေရးကုိ ဦးစားေပး၀န္ေဆာင္ၾကသည္။ ယေန႔ တုိးတက္ေနေသာေခတ္ႀကီးအတြင္း လူငယ္မ်ားအေနျဖင့္ မိမိစာေပကုိ ေဖာ္ထုတ္ထိန္းသိမ္းျမွင့္တင္ရန္ တာ၀န္ရွိေပသည္။ မိမိစာေပကုိမတတ္ေသးသူအဖုိ႔ကား ျပန္ေလ့လာသင္ယူရန္ တာ၀န္မရွိေပဘူးလား။ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓာတ္ရွိသူမွန္သမွ် တုိက္တြန္းဖုိ႔လုိမည္မထင္။ မိမိစာေပကုိလည္း ဘယ္ေသာအခါမွ လ်စ္လ်ဴရႈမည္မဟုတ္ေပ။ စာေပအတြက္ ဘ၀ႏွင့္ရင္းၿပီး ေပးဆပ္ၾကမည္သာျဖစ္သည္။ ကရင္စာေပတုိးတက္ေရးသည္ လူငယ္တုိ႔လက္ထဲမွာသာရွိသည္။ ယေန႔ ကရင္စာေပ၏ေမွးမွန္ရသည့္အေၾကာင္းရင္းမွာ ႀကီးငါးႀကီးလုိ႔ေခၚသည့္ ဆရာႀကီး၊ ဘုန္းႀကီး၊ သူေ႒းႀကီး၊ ေဒသတာ၀န္ခံလူႀကီး၊ မိဘႀကီး စသူတုိ႔က ကရင္စာေပကုိ လ်စ္လ်ဴရႈခဲ့သည္က တစ္ေၾကာင္း၊ လူငယ္ေတြ ေအာက္ေျခလြတ္သည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ကရင္လူမ်ဳိးအမ်ားစုသည္ စာေပစိတ္ဓာတ္မရွိသည္က တစ္ေၾကာင္း စသည့္အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
စာေပမွသည္ ယဥ္ေက်းမႈသုိ႔ ႏွီးႏြယ္လ်က္ရွိေပသည္။ ယဥ္ေက်းမႈသည္ လူမ်ဳိးကို တင့္တယ္ေစသည္။
လူမ်ဳိး၏အဆင္တန္ဆာဟုလည္း ဆုိႏုိင္သည္။ ဤေနရာတြင္ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ပတ္သက္လုိ႔ သာဓကတစ္ခု ေထာက္ျပခ်င္ပါသည္။ အျခားမဟုတ္ ၀ါေခါင္လ ကရင့္ရုိးရာခ်ည္ ျဖဴဖြဲ႔ မဂၤလာပြဲပင္ျဖစ္သည္။ ဘယ္တုန္းက စတင္က်င္းပလာခဲ့သည္ကုိ မသိေသာ္လည္း အလြန္ေရွးက်သည့္ ကရင္လူမ်ဳိးတုိ႔၏ခ်စ္စရာဓေလ့တစ္ခုဟု ဆုိရပါမည္။ ယေန႔တုိင္ ၀ါေခါင္လေရာက္တုိင္း က်င္းပေလ့ရွိသည္။ ၄င္းရုိးရာပြဲသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ က်င္းပေလ့ရွိၾကသည္။ ေက်ာင္းတြင္း၌ က်င္းပၾကေသာ္လည္း ဘာသာေရးပြဲေတာ္မဟုတ္ပါ။ ကုိးကြယ္ယုံၾကည္မႈႏွင့္ လုံး၀မသက္ဆုိင္ေပ။ စကားအကုန္ဆုိရေသာ္ က်င္းပသည့္ေနရာမရွိလို႔ ေက်ာင္းသုိ႔ သြားေရာက္ျပဳလုပ္ၾကရျခင္းသာျဖစ္သည္။ လူငယ္မ်ားအေနျဖင့္ ဤပြဲကုိ ဘာသာေရးပြဲဟု ယူဆမိလွ်င္ မွားေပၿပီ။ ဤပြဲသည္ ကရင္အမ်ဳိးသားပြဲအစစ္ျဖစ္သည္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လက္ခ်ည္ပြဲက်င္းပျခင္းအားျဖင့္ ကြဲကြာေနေသာ မိသားစု၊ ေဆြမ်ဳိး၊ အေပါင္းအသင္းမ်ား ျပန္ဆုံတတ္ၾကသည္။ အဲသည္လုိ ျပန္ဆုံသည့္ အခ်ိန္၌ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာမွအစ မိသားစုေရးပါမက်န္ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ခြင့္ရသည္။ သူ႔အေရးကိုယ့္အေရး ဖလွယ္ျခင္းအားျဖင့္ နားလည္မႈေတြရရွိၾကသည္။ နားလည္မႈမွသည္ ခြင့္လႊတ္ျခင္းသို႔ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈရွိသည္။ ထုိမွတစ္ဆင့္ မိသားစုေသြးစည္းခုိင္မာေရးအထိ ပုိ႔ေဆာင္ႏုိင္သည္။ ဤသေဘာတရားကုိ သိထားလွ်င္ ခ်ည္ျဖဴဖြ႔ဲမဂၤလာအႏွစ္သာရသည္ အထူးေျပာမလုိျပီ။
ခ်ည္ျဖဴဖြဲ႔မဂၤလာ၏ ဦးတည္ခ်က္မွာ ကြဲကြာေနေသာမိသားစုမ်ား ျပန္လည္ေတြ႔ဆုံေရး ေသြးေဆာင္ျဖားေယာင္းမႈမခံရေရး (အလိမ္အညာမခံရေရး) ႏွင့္ မိဘဘုိးဘြားမ်ား၏ဆုံးမစကားကုိ နာခံေရးတုိ႔ပင္ျဖစ္သည္။ လူငယ္မ်ားအေနျဖင့္ ၄င္းဦးတည္ခ်က္ကုိ ဆင့္ပြားေတြးကာ ကရင္အမ်ဳိးသားမ်ားအတြက္ လက္ေတြ႔ႏွင့္အျမင္ လုပ္ေဆာင္သင့္ေပသည္။
ထုိ႔အျပင္ လူဆုိသည္မွာ အသက္ႏွင့္လူလုပ္သည္မဟုတ္၊ အရွက္ႏွင့္လူလုပ္သည္မဟုတ္ပါေလာ။ ဒါေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္၏အရွက္ကုိကာကြယ္ရန္ အ၀တ္အစားလုိအပ္ေပသည္။ အ၀တ္အစားဟူသည္မွာလည္း ေနရာေဒသ၊ ကာလအပုိင္းအျခား မ်ဳိးႏြယ္စုအလုိက္ စသည့္အေၾကာင္းတရားေပၚမူတည္ျပီး သူ႔သေကၤတႏွင့္သူ ဖန္တီး၀တ္ဆင္ၾကပါသည္။
မည္သည့္တိုင္းရင္းမဆို သူတုိ႔ရိုးရာအ၀တ္အစား အသီးသီးရွိျပီးသားျဖစ္သည္။ ထုိ႔အတူ ကရင္သည္လည္း အမ်ားသိတိုင္းရင္းသားတစ္မ်ဳိး ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ကရင့္အ၀တ္အစားဟူ၍ ရွိပါသည္။ ၄င္းအ၀တ္အစားမ်ားကုိ အမ်ဳိးသားပြဲေတာ္မွအပ ၀တ္ေလ့၀တ္ထမရွိေပ။ အမ်ဳိးသား၀တ္စုံကုိ ၀တ္ဆင္ျခင္းအားနည္းလာသည္ႏွင့္အမွ် ေနာင္တြင္ လုံးလုံးမ၀တ္ေတာ့သည့္အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္သြားႏုိင္သည္။ ထုိသုိ႔မျဖစ္ရန္ လူငယ္မ်ားက အမ်ဳိးသားေရးအသိျဖင့္ တာ၀န္ယူထိန္းသိမ္းသင့္ေပသည္။
ထုိမွ်မကေသး အႏုသုခုမပညာသည္လည္း စိတ္ခံစားမႈႏွင့္အတူ ပါလာသည့္ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။ ယေန႔မ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္ ကမၻာ့ဂီတပြဲေတာ္တုိ႔၊ ျမန္မာ့ဂီတပြဲေတာ္တုိ႔၊ ျမန္မာ့ဆုိ၊ က၊ ေရး၊ တီး ပဲြေတာ္တို႔ ႏွစ္စဥ္ တခမ္းတနားက်င္းပျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည္။ ထုိ႔နည္းတူ ကရင္ဂီတပြဲေတာ္သည္လည္း မရွိသင့္ေပဘူးလား။ ကရင့္ဂီတပြဲေတာ္ ျဖစ္ေျမာက္ႏုိင္ေရးသည္ ကရင္လူငယ္တို႔၏ၾကဳိးစားအားထုတ္မႈေပၚတြင္ မူတည္ပါသည္။ ၄င္းဂီတပြဲေတာ္ မျဖစ္သည့္တုိင္ ကရင့္ရိုးရာ တူရွိယာပစၥည္းေတြကိုေတာ့ အျမတ္တႏုိး ထိန္းသိမ္းရပါမည္။ ဤ၀န္သည္ လူငယ္တုိ႔၏၀န္သာျဖစ္သည္။ အျခားသူေတြကုိ တြယ္ကပ္စရာအေၾကာင္းမရွိေပ။ သစ္လြင္ေသာအေတြးျဖင့္ ထမ္းေဆာင္ရန္ တာ၀န္အျပည့္ရွိေပသည္။
အထက္ပါဆုိခဲ့သမွ်အေၾကာင္းအရာအားလုံးသည္ ကရင္အမ်ဳိးသားအနာဂတ္ေရးအတြက္ လူငယ္မ်ားအားလုံး ေခတ္အျမင္ရွိရွိႏွင့္ လုပ္ေဆာင္သြားမည္ဆိုရင္ လူငယ့္တာ၀န္ဟူေသာစကားသည္ မေက်ပြန္စရာအေၾကာင္းမရွိေပ။ လူငယ္တုိ႔အဖုိ႔ တာ၀န္သိရန္သာ အေရးၾကီးလွေပသည္။
သထံုျမိဳ႔နယ္၊ ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ အထိမ္းအမွတ္စာေစာင္မွ...။
1 comment:
လာသြားတယ္ေနာ္
သူငယ္ခ်င္းစီေဘာက္က အဆင္မေျပေတာ့ ဒီမွာပဲ ေရးေပးလုိက္တယ္။အွ္ဆံင္းလာဆၚ။။။။။
Post a Comment