စာစု(၁၂)
ဘန္ေကာက္မွ တဆင့္ ျမန္မာ့ေလေၾကာင္းလုိင္းျဖင့္ ယေန႔နံနက္ ျပန္ေရာက္မည္ဆုိ၍ ရန္ကုန္ ႏုိင္ငံတကာ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္သို႔ ဆရာအေစာၾကီး အေရာက္သြားခဲ့သည္။
ႏုိင္ငံျခားျပန္ ဆရာ့သားၾကီးကို မွန္းဆရင္း သားေခ်ာၾကီးအတြက္ ကရင္အကၤ် ီအလံဆင္ ၀င့္ၾကြားၾကြားႏွင့္ သားအလြန္ၾကိဳက္ေသာ နီရဲရဲ ကရင္ပုဆုိးကို ထုပ္ပိုးျပင္ဆင္ကာ ဆရာ့လက္အစံုကား တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနရွာသည္။ နံနက္(၈း၀၀)နာရီ ထုိးသည္ႏွင့္ ဧည့္သည္ေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ား မဂၤလာဒံု ေလယာဥ္ကြင္း ဧည့္ၾကိဳ ခန္းမသို႔ အသီးသီးေရာက္ရွိလာၾကသည္။ အရာရွိၾကီးမ်ားႏွင့္ ဆရာ၀န္၊ ဆရာမေလးမ်ားဟု ထင္ရေသာ သူမ်ားလည္း ပါသည္။
ဆရာ တုိးညွင္းစြာ ၾကားရသည့္သတင္းကား…ေဒါက္တာေစာခ်မ္းေျမ႕သည္ ခြဲစိတ္ပါရဂူအထူး ဂုဏ္ထူးေဆာင္ဘြဲ႔ကို ရရွိခဲ့သည့္အတြက္ လာေရာက္ၾကိဳဆုိ ဂုဏ္ျပဳၾကေၾကာင္း သိရသည္။ ထုိအခါမွ ကရင္လံုခ်ည္ ခ်ည္ေခ်ာအနက္ႏွင့္ ေဖြးေဖြးျဖဳဴေနေသာ ဆံပင္ပိုင္ရွင္ အဘုိးအုိတစ္ေယာက္မွာ ..ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္တုိ႔အၾကား ေမွးမွိန္ ေပ်ာက္ကြယ္ေနေၾကာင္း သတိထားမိေတာ့သည္။
ဆက္ဖတ္ရန္...
သို႕ေသာ္….ဆရာ့သားသည္ ဆရာ့သားသာ ျဖစ္သည္မဟုတ္ပါလား..။
`ေဟာ´…ဟိုက ဆင္းလာတာ ေဒါက္တာ ေစာခ်မ္းေျမ႕မဟုတ္လား`
`ဟာ…ဟုတ္တာေပါ့`..။ေမသူ႕ ကိုကိုက အေနာက္တုိင္း ၀တ္စံုနဲ႔ အရမ္းလုိက္တာပဲေနာ္`..။ ေမသူက အရမ္းကံေကာင္းတာပဲ` ၊ `ျမသီတာ သူ႕ကို မနာလုိေတာ့ဘူး သိလား`..၊
`အံမယ္…´အစကေတာ့ ကိုကို႔ ကို ေတာသားဆုိ´…၊
`ဟုတ္တယ္…ငါ့သားက ေတာသားေလး..အဲဒါ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ.. ဟု ဆရာ့စိတ္က သားအတြက္ မခံ်င္စြာ ေရရြတ္ ေပါက္ကြဲရင္း…သားကို ၾကိဳဆုိသူမ်ား၏ အတန္းထိပ္ဆံုးက ေနရာယူ ၾကိဳဆုိလုိက္သည္။
`ဟုတ္ပါေပ့..သားေလးက ေခ်ာလုိက္တာ..၊ ဆရာသည္ သားကို အငမ္းမရ ၊ ၀မ္းသာအဲလဲစြာ ၾကိဳဆုိဟန္ျဖင့္ လက္ကို ဆန္႔တန္းၾကိဳဆုိလိုက္ေသာ္လည္း…….။
သားေလးက ဆရာ့ကို မျမင္တာေတာ့ မဟုတ္ႏုိင္..၊ အဘယ့္ေၾကာင့္မူ… ၾကိဳဆုိသူမ်ားထဲတြင္ ဆရာေဖေဖက ထိပ္ဆံုးက ရွိေနတာပဲ မဟုတ္လား..။
သားေလးက အျခားၾကိဳဆုိသူမ်ားကို ျပံဳးရႊင္စြာ ဖက္လွဲတကင္း ျပန္လည္ဂါရ၀ျပဳေနရင္း….ဆရာ့ကို တစ္ခ်က္ျပန္လွည့္ၾကည့္ကာ… ၊ ေစာေစာက ဟန္မူပိုပို ျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳ ဆရာ၀န္မေလးကို လက္ကမ္း ၾကိဳဆုိသိုင္းဖက္ရင္း…ေနာက္ဆံုးေပၚ ကားေလးေပၚသို႔ တက္၍ လုိက္ပါသြားေလျပီ.။
စာစု(၁၃)
မဂၤလာဒံု ႏုိင္ငံတကာ ေလယာဥ္ကြင္းၾကီးသည္ မွဳန္၀ါးေသးငယ္စြာ ကြယ္ေပ်ာက္သြားေအာင္ ဆရာ့မ်က္ရည္မ်ားက လႊမ္းျခံဳ ကြယ္ေဖ်ာက္ပစ္လုိက္ပါ၏။ ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးေန႔ အမီ ၾကိဳဆုိ ၀တ္ဆင္ေတာ္ခံ အမ်ိဳူးသား ၀တ္စုံေလးမွာလည္း ဆက္သ ခံသူမဲ့ကာ…. ၀မ္းနည္းရွာေပေတာ့မည္..။
ဆရာ..အရာအားလံုးကို ခြင့္လြတ္လုိက္ေသာအခါ…. အားအင္တုိ႔ကုန္ခမ္း ႏြမ္းရိ ေျဖေလွ်ာ့ကာ…လာရာလမ္းသို႔ ျပန္ရေပေတာ့မည္ ဟု သတိရမိေတာ့သည္..။
စာစု(၁၄)
သံေယာဇဥ္သည္…ေတာင္က်ေရႏွင့္ အလားသဏၭာန္တူပါသည္။ ေတာင္က်ေရသည္ သစ္ပင္ ေက်ာက္တံုး အမွဳိက္သရုိက္တုိ႔ကို တုိက္စား ဖယ္ရွားကာ စီးဆင္းသြားသကဲ့သို႕ပင္တည္း..။တစ္ဖက္ေသာ ..သမုဒယ ေရကာတာသည္လည္း သံေယာဇဥ္ေတာင္က်ေရေၾကာင့္ က်ိဳးေပါက္ျပိဳကြဲသြားေလျပီ။
သို႔ေသာ္….ေရအစီးတြင္ ေမ်ာပါသြားေသာ ပန္းအေၾကြတုိ႔သည္ မလန္းေတာ့ဘဲ ႏြမ္းေၾကြသြားခဲ့ျပီကိုး…။သားေလးမွ သိပါေလစ..။
အကယ္၍သာ…ထုိပန္းကေလးသည္ ေရစုန္ ေရဆန္တြင္ အံတုကာ ေမ်ာလ်က္ မႏြမ္းေၾကြတတ္ေသာ ပန္းေဗဒါအျဖစ္… ဆရာျဖစ္ခ်င္လုိက္တာ..ဖုိးခြါးေလးရယ္…လုိ႔ မုိက္မဲစြာ ေနာင္တရေနမိရင္း…။ သား..ဆရာကို ေလွာင္ျပံဳးေနမွာလား ကေလးရယ္…။
ဒါေပမယ့္..သားကို ဆရာေတာင္းပန္ခ်င္တာက… ဆရာ့ဆႏၵ၊ ဆရာ့အထာသေဘာကေတာ့ … ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ပန္းတုိင္ကေလးအေပၚ…၊ ေနျခည္ စို႔ျမဴး ေရာင္ျခည္သစ္ဦးေလး..၊ ကြန္႔ျမဴးျဖန္႔က်ဲ ေႏြးေထြးမွဳေလး ေပးစြမ္းႏုိင္ပါေစ..ကြယ္..။
ဒါဆုိလွ်င္… ဆရာ့အိမ္အျပန္ခရီးကို..`ႏြမ္းလ် အိမ္အျပန္´..လုိ႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ရေတာ့မွာေပါ့..။
စာေရးသူ၏ အမွာ…
(တုိ႔ျပည္နယ္တြင္ ဘက္စံုဖြံ႕ျဖိဳးတုိးတက္စ ျပဳရင္း၊ တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းစ ျပဳခဲ့ျပီ..။ဒါေပသည့္ ကြက္လပ္ျမဴတစ္မွဳန္မွ် မက်န္ရစ္ရေလေအာင္ မင္းတုိ႔ ငါတုိ႔အားလံုး၌ တာ၀န္တစ္ရပ္ ရွိေနေသးေၾကာင္း အစဥ္အျမဲသတိခ်ပ္သင့္ပါေသးသည္..)
တုိက္ဆုိင္မွဳရွိလွ်င္ ခြင့္လြတ္ပါ...
No comments:
Post a Comment