လွခ်င္တိုင္းလွေနတဲ့
ေဒါနေတာင္ေျခ ရြာငယ္ေလးက
အသက္အငယ္ငယ္နဲ႔ သူပုန္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ္
ဘ၀ေပးအသိနဲ႔
ေတာ္လွန္သူေတြကို ခ်စ္တယ္
ေတာ္လွန္ေရးႀကီးကို ခ်စ္ခဲ့တယ္။
မသိစိတ္မွာ ေၾကာက္စိတ္ေတြသာ ႀကီးစိုးေပမယ့္
သိစိတ္မွာ တစစီေၾကမြသြားေအာင္ … ။
မိုးတည
ေတာင္ယာတဲ၀မွာ
အရိပ္မဲေတြ ထိုးက်ခဲ့တယ္
အပါးကို ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္က် အသားေတြ အထပ္ထပ္မြန္း
အမိုးကို ဘက္နက္ျပ အလွည့္က် စနစ္နဲ႔ …
က်ေနာ္က်ေတာ့ ရွင္လွ်က္နဲ႔ ေသခဲ့ရေပါ့။
ဆက္ဖတ္ရန္...
တေကာင္ၾကြက္
အေဖာ္မဲ့ဘ၀ ျဖစ္ေအာင္
အိပ္မက္နဲ႔ အေတြးေတြၾကား
တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေနရေအာင္
၀တ္စံုေတြျမင္တိုင္း
ပုန္းေအာင္းေနတတ္ေအာင္
ေသနတ္နဲ႔ ဘက္နက္ျမင္တိုင္း
ေသြးပ်က္ထိတ္လန္႔ေနရေအာင္
႐ူးသြပ္သူ တစုက
က်ေနာ့္ငယ္ဘ၀ကို
မညွာမတာ ေခ်မြခဲ့ၾကတယ္။
တသသ
အမွတ္တရ ပန္းခ်ီကား
အမိုးနဲ႔အပါး အခ်စ္ဆံုးသား က်ေနာ္
အေဖာ္က မိုးမခ
ေဒါနေတာင္တန္းႀကီးနဲ႔
ျမဴတလွည့္ မိုးတလွည့္
စိုလက္ေနတဲ့ ေတာင္ယာေတြ
တံပိုးသံနဲ႔ ႐ိုးရာေတး
ေက်ာက္ေဆာင္ၾကားက ငါးေလးေတြ
သစ္သီးေတြစား လွည့္စားတတ္တဲ့ ရွဥ့္ငယ္ေတြ
တေတာလံုးေမြး တေတာင္လံုးသင္း
ပြင့္ခ်င္တိုင္းပြင့္ေနတဲ့ ပန္း႐ိုင္းေတြ
တခါတခါ ျပည့္ျပည့္၀၀
တခါတခါလည္း မျပည့္မ၀
ဒါေပမယ့္
အၿမဲတမ္းရွင္းသန္႔ေနတဲ့ လေရာင္ေတြ
က်ေနာ္ …
သူတို႔နဲ႔ဘဲ ေပ်ာ္ခဲ့ရတယ္။
ေတာင္ယာေတြကို သိပ္ခ်စ္လို႔
သူပုန္ျဖစ္ခဲ့ရသူဆိုရင္
သင္တိုင္းျဖဴမက လြဲလို႔ …
က်ေနာ္ကေတာ့
ေတာ္လွန္သူဘ၀ကို
ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ထိ ခ်စ္ေနပါဦးမယ္။ ။
ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ
ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ၏ ပလိုင္းအိမ္ႏွင့္လူ႕အခြင့္အေရးကဗ်ာမွ ျပန္လည္ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ အဲခါန္သင့္ မွတစ္ဆင့္ ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါတယ္။
No comments:
Post a Comment