ယခင္ပို႔စ္မွ အဆက္...
စာစု(၃)
ဆရာၾကီး၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားကို ဆရာ့သားက ေရာင္ျခည္ထြန္းသစ္ေစသည္။ ပညာထူးခြ်န္ေအာင္ ၾကိဳးစား၍ တစ္ႏွစ္တစ္တန္း မွန္မွန္တက္ျပီး သူငယ္တန္းမွ ဆယ္တန္းအထိ တစ္ၾကိမ္မွ စာေမးပြဲက်ျခင္းမရွိ။ လိမၼာေရးျခားရွိ၍ အားလံုးက ခ်စ္ခင္ေလးစားသည္ကို ဆရာၾကီး သိျမင္ရလွ်င္ ဘ၀အတြက္ အေမာေျပခဲ့ရသည္။
ဆရာၾကီးသည္ သားကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံႏုိင္ေအာင္ သံေယာဇဥ္ၾကီးလွသလုိ
သားကလည္း ဆရာၾကီးကို ဆရာလုိတစ္သြယ္ ေက်းဇူးရွင္ဖခင္လုိ တစ္ဖံု၊ ခံယူထားၾကသူမ်ားမို႔…။အားလံုးက ဆရာတုိ႔သားအဖ ႏွစ္ေယာက္၏ ေမတၱာအၾကင္နာကို မက္ေမာ အားက်မဆံုးရွိၾကေလသည္။
သားခ်မ္းေျမ႕ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ငါးဘာသာ ဂုဏ္ထူးပါသည္။ ဆရာ့မွာ မ်က္ရည္လည္ရြဲႏွင့္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမွဳ မ်က္ရည္မ်ား တာက်ိဴးခဲ့သည္အထိ ဂုဏ္ယူမဆံုးျဖစ္ခဲ့သည္.။ သားဟူေသာ..ႏွဳတ္ျမည္သံက ပါးစပ္ဖ်ားမွာ မခ်..။
ဆရာ့ရည္မွန္းခ်က္ အေကာင္မထည္ ေဖာ္ႏုိင္ခဲ့သေလာက္ ေဖာ္ႏုိင္ခဲ့ျပီမုိ႔…. ႏုိင္ၾကာရြာကေလးသာမက ခေလာက္ႏို႔ တစ္ခြင္လံုးအတြက္ က်န္းမာေရး လုပ္သားေကာင္းတစ္ဦး ေပၚထြန္းလာေတာ့မည္ကို အားရ၀မး္သာ ၾကိဳဆုိေနမိသည္..။သားကေလးကိုလည္း တတ္အားသမွ် ဆံုးမရ၏။သားကေလးသာ ဆရာ့ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့မည္ဆုိလွ်င္ သူဘယ္ေတာ့မွ အိမ္ေထာင္မျပဳဟု ကတိေပးခဲ့၏။(တကယ္လည္း ဆရာ့ဘ၀တြင္ ၾကင္ေဖာ္မရွာခဲ့ပါ)
သားကေလးကို ေဆးတကၠသုိလ္ တက္ခုိင္းမည္…။ က်န္းမာေရး ၀န္ထမ္း ဆရာ၀န္းေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ သြန္သင္ေပးျပီး၊ ေက်းရြာျပည္သူ႔အက်ိဳး၊ ျပည္နယ္အက်ိဳး၊ ႏုိင္ငံအက်ိဳး ထမ္းေဆာင္ေစမည္။
သို႔ေသာ္…..။
ဆက္ဖတ္ရန္...
စာစု(၄)
ဆရာ ေသခ်ာစြာ ဆန္းစစ္မိသည္..။ ဆရာအရြယ္ေကာင္းတာ မွန္သည္။ ေတာေက်ာင္းဆရာ လစာျဖင့္ သားဆရာ၀န္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးဖုိ႔မလြယ္..။ေက်ာင္းေနရမယ့္ ုခုနစ္ႏွစ္အတြင္း ကုန္က်စရိတ္ နည္းနည္းေႏွာေႏွာ မဟုတ္..။ ဆရာ၀င္ေငြကလည္း ေတာေက်ာင္းဆရာလစာမွ လြဲ၍ အျခား၀င္ေငြမရွိ..။
သုိ႔ေသာ္ သားေလး ဒီကိစၥ မသိေစခ်င္..။ ၾကည္လင္လန္းဆန္းေနေသာ သားဦးေႏွာက္ထဲ စိတ္ညစ္ညဴးမွဳ အရိပ္မထင္ေစခ်င္ေသး…။ ဆရာ့ဖာသာ ဆရာ ေပသီးတြက္ေနရသည္။
စာစု(၅)
ဆရာေက်ာင္းအလုပ္မွ ထြက္ျပီး၊ သားကိုေခၚ၍ ရန္ကုန္တက္မည္ဆုိေတာ့… အေပါင္းအသင္း အသိမိတ္ေဆြမ်ားက ဖ်က္ၾကသည္။ ရြာႏွင့္ ကေလးတုိ႔၏ ပညာေရးအဆင္ေျပေနေသာ ဆရာ့ကို လက္လႊတ္ အရွံဳးဆံုး မခံလုိၾက…။ဆရာ့အေနျဖင့္ ရြာကိုစြန္႔ခြါ ေတာေက်ာင္းဆရာအလုပ္ကိုလည္း ေက်ာမခုိင္းရက္ေသာ္လည္း…သားအေရးက ဆရာ့အေရးမုိ႔… ေနာက္ဆံုး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ပိုင္ႏိုင္စြာခ်ကာ ဆရာျမိဳ႕ကို ေျပာင္းရန္ယတိျပတ္ ဆံုးျဖတ္လုိက္ရေတာ့သည္..။
သို႔ေသာ္ သားေလးအတြက္ ရတက္မေအးႏုိင္ေသာ အေျခအေနက ဖန္လာျပန္သည္။ ၁၉၈၈-ခုႏွစ္၊ အေရးအခင္းသည္ ဆရာ့ဆႏၵကို ရုိက္ခ်ိဳး ေျခမြ ဖ်က္ဆီးမွဳ ဆံုးခန္းတုိင္ မတြန္းပို႔လုိက္ရေသာ္လည္း ….သားအတြက္ ဆရာ၀န္ျဖစ္ရန္ ေနာက္က်ခဲ့ျပီ..။ရြာအတြက္လည္း ထိခုိက္ရျပန္သည္။
ေလာေလာဆယ္ တည္ျငိမ္စျပဳ၍ အေျခအေနေကာင္းလာျပီး ဆရာလည္း ဆရာ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေကာင္းမွဳျဖင့္ ကုမၼဏီတစ္ခုတြင္ ထုိက္ထုိက္တန္တန္ အလုပ္တစ္ခု ရခဲ့သည္။ သားအတြက္ အားတက္ရသလုိ…၊ ေက်ာင္းတက္လွ်င္ ပိုမုိအဆင္ေျပစြာ ရွိႏုိင္ေရးအတြက္ အိမ္အနီးရွိ အလုပ္ရံုတစ္ခုတြင္ ၀င္လုပ္ျပန္သည္။ ဆရာသည္ သားအတြက္ဆုိလွ်င္ ရွိသမွ် အလုပ္ကို သူပဲ လုပ္လုိက္ခ်င္ပါသည္။
ေအာ္….မိဘတုိ႔၏ သားသမီးေကာင္းစားေရး ေလာဘကား မျငိမ္းသတ္ႏုိင္ေသာ ေသာကမီးမ်ား ထြန္းညွိေတာက္ေလာင္ ခံရမွဳကို မိဘတုိ႔ မသိေခ်…။
စာစု(၆)
´သားေရ…`
´ေဖေဖ…`
`သားေလး…ေဆးတကၠသိုလ္(၁)မွာ တက္ခြင့္ရတယ္သားရဲ႕..။အခုမွပဲ ေဖေဖသားအတြက္ အပူလံုးၾကီး က်သြားေတာ့တယ္ သားရယ္…။
`သားလည္း ေဖေဖ့ ေက်းဇူးကို အျမဲတမ္း ေလးစားတန္ဖုိးထားမွာပါ ေဖေဖ`…။
ဆရာေစာထူးရယ္ဟာ..သားရဲ႕ ခ်ိဳသာတဲ့ အာဟာရစကားကို ၾကားရေတာ့ `မစားရ ၀ခမန္း` ဆုိသလုိပဲ …ရင္မွာ ၾကည္ႏူးျခင္းႏွင့္အတူ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဆီမီးအလင္းေရာင္ေလး တစ္ပိုင္းတစ္စ ထြန္းလင္းလာသလုိ ျမင္လုိက္ရသည့္အတြက္ ေက်နပ္ပီတိ ျဖစ္ေနမိသည္..။
ေအာ္´သား` ဒါနဲ႔…ပါး သားကို စကားတစ္ခြန္း ဆံုးမခ်င္တယ္ ဖုိးခြါး`…
´ဟာ..ပါးကလည္း သားက၊ ပါးစကားကို ဘယ္တုန္းကမ်ား ပစ္ပယ္ခဲ့ဖူးတာ ရွိခဲ့လုိ႔လဲ ပါးရယ္´..။
´တစ္ခြနး္မဟုတ္ဘူး ပါး..၊ အခြန္းတစ္ရာ..၊ အခြန္းတစ္ေထာင္လည္း သားက လုိက္နာမွာပါ ပါးရဲ႕´..။
ဆရာထူးရယ္ သားကို ရင္ခြင္သြင္းကာ ရွဳမ၀ေသာ ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ၾကည့္လုိက္မိသည္။
´ပါး..ေျပာခ်င္တာ တစ္ျခားမဟုတ္ဘူး သားရဲ႕´..။သားဘ၀မွာ အေရးၾကီးဆံုးက ဘာလဲ…။ ေနာက္ျပီး ပါးတုိ႔ မေက်ျပြန္ေသးတဲ့ ရပ္ေရး၊ရြာေရး၊ က်န္းမာေရးကိစၥေတြကို တာ၀န္ေက်ျပြန္ေအာင္ ျဖည့္ဆည္းေပးဖုိ႔ တာ၀န္ရွိတယ္ဆုိတာ…သားရင္ထဲမွာ အျမဲတမ္း စြဲထင္ေနဖုိ႔ပဲ သား….။
´ဒါလား…ပါး…၊ သားက ေက်းဇူးကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့သလုိ၊ အပါးဆႏၵကို သားဘာေၾကာင့္ မျဖည့္ဆည္းႏုိင္ရမွာလဲ အပါးရယ္´…။
ဒီလုိစကားမ်ိဳးၾကားရေတာ့ ဆရာထူးရယ္မွာ ဘ၀ကို နစ္ျမဳပ္အရင္းထုတ္ရတာ …ထုိက္တန္လုိက္တာ ဟု ေတြးေတာရင္း.. ေရာင္ျခည္သစ္ႏွင့္အတူ ေလွ်ာက္လွမ္းခ်ီတက္ႏုိင္ဖုိ႔ အားသြန္ခြန္စိုက္ ၾကိဳးပမ္းရေပဦးမည္..ဟု သႏၵိဌာန္ခ်မိေတာ့သည္..။
No comments:
Post a Comment