နွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ ဆုိတဲ့ကာလဟာ သာမန္အေတြးနဲ႔ ေတြးၾကည့္ရင္..ေဟာင္းေျမ႔ အုိရင့္ေနသေယာင္ ရွိေပမယ့္ ဦးထူးရယ္..အသိမွာေတာ့ မေန႔ကမွ ျဖစ္ပ်က္ ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုအျဖစ္ တည္ေနဆဲပါ…။
ေရႊဖားစည္ကားဂိတ္ဆုိတာက မူလလက္ေဟာင္းရွိေနခဲ့တဲ့ ဘားအံ-ရန္ကုန္သြား ခရီးသည္ေတြရဲ႕ အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ မိတ္ေဆြေကာင္းအျဖစ္ ဦးထူးရယ္ မွတ္သား စြဲရွိေနဆဲပင္ မဟုတ္လား။ အခုလည္း ဒီကားဂိတ္ကို ေရာက္ခဲ့ျပန္ျပီေကာ..။ ဒါေပမယ့္ ဟိုးအရင္က ေရႊဖားစည္ကားဂိတ္နဲ႔ သားေလး ေစာခ်မ္းေျမ႔ကို ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ပို႔ရင္း ဆက္ႏြယ္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြဟာ မေမ့ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အလြန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွေပမယ့္… ဒီတစ္ေခါက္ ေရႊဖားစည္ကားဂိတ္ကို ေရာက္ခဲ့တာကေတာ့ ေနာက္ဆံုး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာ…။
ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ အဘေစာထူးရယ္ ရန္ကုန္ကေန ဘားအံမွတစ္ဆင့္ သူေနထုိင္ရာ ရြာကေလးတစ္ရြာကို ျပန္ခဲ့တာကိုး…။အျပီးအပိုင္ျပန္လာခဲ့တာပါလုိ႔ သူ႕စိတ္ထဲက အလုိလုိသိနွင့္ေနတယ္ေလ..။ ည(၈း၀၀)နာရီ ထုိးေတာ့မည္မုိ႔ … ေအာင္မဂၤလာအေ၀းေျပးကေန ကားစထြက္ေပေတာ့မည္။ သူ႕စိတ္က မထင္ပါပဲ.. သူ႕သားေလး အလာကို ေမ်ွာ္လင့္ေနဆဲပါ..။
ကားသည္ အခ်ိန္ေစ့သည္ႏွင့္ ခရီးသည္မ်ား မက်န္ရွိရေလေအာင္ ႏွဳိးေဆာ္အသံျပဳရင္း လုိရာခရီးကို ေမာင္းႏွင္ထြက္ခြါ့ခဲ့ေလျပီ။ ရုတ္တရက္ မုိးက သဲၾကီးမဲၾကီး ရြာခ်လုိက္ပါ၏..။ယိုစိုးထြက္က်လာရန္ တာစူေနေသာ အဘေစာထူးရယ္၏ မ်က္လံုးအစံုမွ အလြမ္းမ်က္ရည္မ်ားလည္း တာက်ိဳးသလုိ ဒရေဟာ ျပိဳဆင္းလာကုန္ေတာ့သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရာင္ျခည္သစ္တုိ႔….တကယ္ပဲ ကြယ္ေပ်ာက္သြားေတာ့မွာလား…
တစ္ထစ္ခ် ယံုၾကည္ရေတာ့မွာလား…လုိ႔ အဘေစာထူးရယ္၏ စိတ္ထဲတြင္ ေရရြတ္မိေတာ့သည္။
ဆက္ဖတ္ရန္...
စာစု(၁)
ေစာထူးရယ္ အသက္ႏွစ္ဆယ္မွာ ေတာေက်ာင္းဆရာေလး စလုပ္သည္။ သူ…ကေလးေတြကို စာသင္ၾကားရတာက ျမိဳ႕မွ သံုးမုိင္ေလာက္ေ၀းသည့္ ခေလာက္ႏုိ႔၊ နုိင္းၾကာရြာကေလးတစ္ရြာတြင္ ျဖစ္သည္။
ကရင္တုိင္းရင္းသားခ်ည္းေနေသာ ရြာကေလးျဖစ္တဲ့အတြက္ အိမ္ေျခ တစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ပဲ ရွိသည္။ထုိရြာ နံေဘးရွိ၊ လွိဳင္၀ါး၊လွိဳင္ပံု၊ မဂၤလာရြာသစ္၊ ေတာင္နား စတဲ့ရြာေတြကို အိမ္ေျခ စုစုေပါင္း ေရတြက္လုိက္လွ်င္ အိမ္ေျခ ေလးငါးရာနီးပါး ရွိေလသည္။သို႔တုိင္ ထုိစဥ္က ႏုိင္ၾကာမူလတန္းေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းသာ ရွိေသးသည္။ ရြာသူ၊ ရြာသားတုိ႔မွာ ေအးေဆးရိုးသားၾကျပီး လယ္ယာလုပ္ငန္း၊ ေတာင္ယာလုပ္ငန္းတုိ႔ျဖင့္ ႏွီးျဖာ၊ ေတာင္းယက္၊ ၀ါးခုတ္ေရာင္းျခင္းတုိ႔ျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳၾကေလသည္။ ျမိဳ႕နားနီးၾကေသာ္လည္း ဗမာစကားကိုကြ်မ္းက်င္စြာ မေျပာတတ္ၾကေခ်။ ပညာတတ္ဟူ၍ ထုိစဥ္က လက္ခ်ိဳးေရတြက္၍ပင္ ရေလာက္သည္။
နုိင္ၾကာဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ဦးေ၀ပုလႅဓမၼ၏ အေျမာ္အျမင္ ဆုိဆံုးမမွဳျဖင့္သာ ..။ထုိစဥ္က လွာကေဒါင္းအုပ္စုတြင္း ေက်းရြာငါးရြာ ကိုယ္စားျပဳ နုိင္ၾကာဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအတြင္း၌သာ အစိုးရမူလတန္းေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းတည္းသာ ရွိခဲ့ေလသည္။ ထုိအခ်ိန္အခါကား ၁၉၇၆-ခုႏွစ္ ကာလျဖစ္ပါသည္။ ထုိကာလသည္ အလင္းမပီ၊ အေမွာင္မမည္းေသာ ကာလျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ စီးပြါးေရး အျမင္မၾကည္လင္ေသာကာလျဖစ္သလုိ … လူမွဳက်န္းမာေရးပညာကအစ မလန္းဆန္းမၾကည္လင္ေသးေသာ ကာလျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရြာရွိလူကုန္ပညာေရးကို အားေပးေသာ္လည္း ၀မ္းေရးမစိုေျပသျဖင့္ သားသမီးမ်ား လူတန္းေစ့ေက်ာင္းထား ပညာသင္ၾကားႏုိင္ေရးကို အေတာ္ေလး လံုးပန္းၾကိဳးစားရေသာ ကာလလည္းျဖစ္ပါသည္။
စာစု(၂)
ေ၀့….ဆရာေလး…
တစ္ေန႔ေသာ မုိးရာသီ ေက်ာင္းဖြင့္စ ကာလျဖစ္ပါသည္။ မွ်စ္ပလုိင္းကို အျပည့္လြယ္မရင္း.. ကေလးတစ္ေယာက္ကို လက္စြဲကာ စာသင္ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္၏ ေခၚသံေၾကာင့္ … ဆရာထူးရယ္ မ်က္လံုးမ်ား ျပဴးက်ယ္သြားေလသည္..။ေအာ္…အေနာ ပါလား..။ဘာလုိလိုု႔လဲေ၀့….၊ ဆရာထူးရယ္က ေစာေစာက အသံျပဳလာေသာ ကေလးအေမကို ၾကိဳဆုိလုိက္ေလသည္။
ငါ့သားေလးက ေက်ာင္းေနခ်င္တယ္..၊ ငါကလည္း သူ႕ကို စာေတြအမ်ားၾကီး တတ္ေစခ်င္တယ္…၊ ငါတုိ႔က ဆင္းရဲတယ္ေလ။ သူ႕အေဖက ေလျဖတ္ခံထားရတယ္..။ ငါ့သားေလးအတြက္ အားၾကီးစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္..ေ၀့..။ တကယ္လည္း သူတုိ႔ဘ၀က ခါးစည္း ၀တ္လဲ ခ်ဳပ္စပ္ျပဲႏွင့္ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ လူကဆင္းရဲေသာ္လည္း သားသမီးက ေရတြက္မႏုိင္ေအာင္ စီးပြါးလွသည္။ ဆံထံုးေတာ္ၾကီး တမာသီးႏွင့္ျဖစ္သည္..။ထုိအခ်ိန္က ဆရာေစာထူးရယ္မွာ မူလတန္းျပတာ၀န္ယူ၍ ပညာ့၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ေနျပီး ျဖစ္သည္။ ဆရာထူးရယ္…. ထုိကေလး ေလးကို ႏုိင္ၾကာဆရာေတာ္၏ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ေမြးစားလုိက္သည္။ထုိအခ်ိန္မွစ၍ လူပ်ိဳၾကီး ကေလးအေဖရာထူးကို တုိးျမင့္ရက္သား ျဖစ္သြားသည္။
မိဘမ်ားႏွင့္ အတူေနစဥ္က ကေလးမွာ ေက်ာင္းတက္မပ်င္း၊ ပညာသင္လုိစိတ္ျပင္းျပေသာ္လည္း ေက်ာက္သင္ပုန္းမ၀ယ္ႏုိင္…။ဗလာစာအုပ္ဆုိတာ ကိုင္ဖူးတယ္မရွိဟု မဆုိရက္ေသာ အေျခအေနတြင္ ရွိသည္။
ေက်ာင္းစိမ္းလံုခ်ည္နွင့္ အက်ၤ ီျဖဴသည္ ေက်ာင္းသား ၊ေက်ာင္းသူမ်ား ၀တ္ဆင္ရမည္ဟု သတ္မွတ္ခ်က္ထားရွိေသာ္လည္း ေက်ာင္း၀တ္စံုသည္ ထုိကေလး၏ ကိုယ္ေပၚသုိ႔ မကပ္ႏုိင္..။ လံုျခံဳ၍ လူျမင္ေကာင္းရံု၊ ဆုိေလာက္ရံုသာ ေဘာင္းဘီတုိ ၀တ္စံုေပၚ လက္ခ်ဳပ္အိမ္အျဖစ္ စြပ္က်ယ္အက်ၤ ီ တစ္ထည္သည ႏွစ္လံုးေပါက္ စိုးမုိးထားသည္ကို မွတ္မိေနသည္..။ဖတ္သီ ဖတ္သီ မိသားစု ဘ၀အေျခအေနကို ဆရာၾကီးက သတိထားမိသည္။သည္အခါ ထုိမ်က္ႏွာမြဲ ကေလးအေပၚ၌ ဆရာၾကီးသည္ အၾကင္နာပိုခဲ့ရသည္။ မေနထိ မထုိင္သာ ဆရာၾကီး စိတ္ထိခုိက္ခဲ့ရသည္ျဖစ္ရာ….။ကေလး၏ ဘ၀တစ္ခုလံုးကို တာ၀န္ယူရန္ ဆရာေတာ္အား အသိေပး၍ ကေလးမိဘႏွစ္ပါးထံ ေမြးစားခြင့္ျပဳရန္ ခြင့္ပန္ခဲ့ေလသည္။
တကယ့္ဆရာေစတနာက အရုိးေပၚ အရြက္မဖံုးေစခ်င္သည့္ ေက်ာက္ရုိင္းတစ္ပြင့္ကို အရည္ေသြးလုိေသာ စိတ္ရင္းေကာင္းျဖင့္ ေစတနာကို မတည္လုိက္ျခင္းျဖစ္ေလသည္..။ဆရာ့ဆႏၵက… အနာဂတ္အတြက္ လူမြန္လူခြ်န္တစ္ေယာက္ ေပၚထြန္းလာေရး၊ ပညာတတ္လူငယ္တစ္ေယာက္အျဖစ္၊ ရပ္ရြာအတြက္ အားကိုးအားထားျပဳေလာက္ေသာ အမ်ိဳးေကာင္းသားတစ္ေယာက္ ေပၚထြန္းလာေရး..ဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တုိ႔ျဖင့္ အုဌ္ျမစ္ခ် ဆႏၵအရင္း တည္ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္…။
No comments:
Post a Comment